Bir gökdelenin tepesinden umutsuz bir şekilde aşağıya bakarken ve altımdaki manzara beni tam içerisine çekecekken melek yüzün karşımda belirir. En dehşetli anlarımı içtenlikle dindirirsin. Yüzün bu dünyadaki en muazzam tablodur...
O tabloyu görür görmez bütün dünyayı unuturum bir an önce sokağa iner diğer insanlara bakarım. Baktığım her insanda senden bir parça görürüm. Ama bu parçaları birleştiremem. Tam herşeyden umudu kesmişken yine karşımda belirirsin. Gözlerine bakıp kaybolurum. Dalgaların denize yansıyan dolunayı kaybettiği gibi. Sonra o dalga dindiğinde tekrar kendime gelirim. Ve sonra tekrar kaybolurum. Sonra ayağı kalkıp sana doğru koşarım. Ne kadar koşarsam koşayım bir türlü yaklaşamam sana. Yorulurum...
Hemde çok yorulurum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder